Bibliothecratie

Voila, daar is het nieuwe woord al. BIBLIOTHECRATIE !!!
De macht gaat niet meer uit van het boek, maar van een collectie boeken.
En wie de grootste collectie heeft, die heeft ook de grootste macht.
Dat is niet alleen eerlijk, het is ook een evidente feitelijkheid.
Ik loop inmiddels dubbele wachten rond de Abib. Want de neo-talibanisten zijn nu ongelooflijk woest bij zo'n vondst.
Uiteraard bestaan er autobibliothecraten, oligbibliothecraten en plutobibliothecraten.
Zij bevinden zich in een apart universum, meer dan gespeend van speculatie, snobisme en idolatrie ten aanzien van schrijvers.
Voor mij draait het rond de kennis enerzijds en de tekst in zijn taalkundige vorm anderzijds. En ik ben een demobibliothecraat.
Want slechts bij hoogste uitzondering mag iemand toegang tot een document geweigerd worden en dan alleen tijdelijk.
Dus richt ik me nu tot die hansworsten die zich Patat en Broeder Eustachius noemen:
Elk document moet gered worden in welke vorm dan ook. Wie zich daar tegen verzet heeft duidelijk antidemocratische bedoelingen en moet vervolgd worden.
Laat de guillotine maar aanrukken.
Maar laat me nu nog de volgende anekdote vertellen. Enige jaren geleden, toen de Abib nog zonder gevaar te betreden was, hield ik een opendeurdag. Een ambtenaar op rust stelde vast dat ik in het bezit was Parlementaire Verslagen. Strikt genomen waren die toen nog bezit van een politieke partij, maar wie maalt daar nu om.
De man beweerde bij hoog en laag dat deze documenten niet in mijn bezit mochten zijn en ook niet toegankelijk voor een groot publiek. Ik lachte hem vierkant uit, want we hebben als burgers wel degelijk het recht en zelfs de plicht om onze politici via deze en andere kanalen te controleren. Deze anekdote typeert de hilarische angst van de neo-talibanisten voor het teveel aan kennis en informatie. Wie wil weten wat er met deze ambtenaar gebeurd is, moet mij maar eens informeel aanspreken. Ik zal u het smeuïge verhaal niet besparen, hoe tragisch het ook is.